چی بگم که هرچی باید بگl خودت میدونی!
دیدی امروزو؟
اذیتم نکن انقدر!
به خدا اذیت میشم وقتی باعث اذیتت میشم!
وقتی ازم ناراحت میشی!
بذار پاک بمونم!
حالا یه بارم بندتو امتحان نکنی،آسمون به زمین نمیاد!
باور کن!
سه شنبه 20 دی 1390 ساعت 13:56
خداجون چون تنها بودی این همه آدم رو آفریدی
نمیدونستی این همه انسان ، یعنی یک دنیا مشکل ، یک دنیا درد ، یک دنیا آرزو
میبینی ، بازم تنهایی ...
دوشنبه 19 دی 1390 ساعت 13:37
خدایا تنهام تنهاااااااااااااااااااااا بگیر از من این تنهایی رو خدایا عشق میخوام دوست داشتن میخوامممممم خدایا دلم تنگ/ه
دوشنبه 19 دی 1390 ساعت 00:11
اینجا برای خداست پس برا ی تو می نویسم
سلام.سلام عزیزم.
سلام پناهم.سلام.
سلام
هایم را بپذیر گیریم من حالم خوب باشد یا نه.گیریم تو به کسی چند متر آن
طرف تر من، آرامش دادی و به من حسرتش را.گیریم که من این همه عذاب را تحمل
میکنم و تو داری همه اش نظاره می کنی.دراستخاره و فال حافظ و دهن همه ی
بزرگان گذاشته ای که صبر کن.گیریم که نمی دانی صبر من اندازه ی خودم کوچک
است.
ولی می دانی که غرق شدم.می دانی که تحمل یک لحظه زندگی با یک معتاد
شیشه ای سخت است.می دانی که اگر هم ترک کند دل آشوبه ی هر لحظه وسوسه اش
را دارم.دل لرزه ی هر لغزش و ویران شدن زندگی ، نیشخند دوست و فامیل ،
درماندگی و عاجز بودن.....
می دانی که ته کشیده ام.می دانی که چشم برهم
زدن های تند و با فشارم- تیک عصبی ست.می دانی که فشارهای قلبم از چیست.اسید
زیادمعده و سردردها و سر در گریبان فرو کردن از خجالت چیست..خدایا می دانی
لال شدن به یکباره را.....تو اصلا ......
گیریم که نمی دانی زندگی زمینی آن هم با یک دغدغه ی تمام نشدنی چیست....
ولی
قربان وجودت بروم.می دانی که وقتی دیگر اشک نیاید وقتی دیگر همه چیز برایت
بی تفاوت باشد...حتی جان کسانی که نفست به نفسشان بسته است و تو مدام به
دیوارهای سفید چشم میدوزی و بغض سنگین جا خوش کرده در گلو ول کن نیست ...و
همه ی روانشناسان به اتفاق می گویند که ول کن برو...دل بکن...افسرده ای
...این قرصها را بخور...اگر بهتر نشدی باید بستری شوی....دل بکن....برو
مسافرت...یک جای دور...
.به کجا روم خدایا؟؟؟؟؟
از چه کسی دل بکنم؟از
تنها برادرم.که با اعتیادش زندگی ام را ویران کرد....از دستان پر محبت
پدرم که آبرو و اعتبار چندین و چند ساله ی کوچه و بازارش چند وقتی ست
بازیچه ی دست برادرم شده...از موهای سفید مادر جوانم....از نگاه پر هراس
خواهرم.... از سفره ای که چند وقتی ست فقط من و اشک هایم به دورش می
نشینیم....آن هم موقعی که کتک نخورده باشم...گیرم که دل کندم....ازین خانه
.ازین آدمها...به کی پناه ببرم؟به کجا روم که هیچ کسی نباشد ...خودم باشم و
خودت...امنیت باشد و آرامش...سکوت مطلق...نه داد و بیدادی...نه کتکی نه
اضطرابی...نه چاقوی بیخ گلویی...نه نگرانی ازینکه یک لحظه ی دیگر خودت کشته
می شوی یا مادرت...نگرانی از ینکه گلدان چینی بر روی فرق سر پدرت خورد شود
یا نه......
خدایا.خدایا.دیدی که ...روز عرفه ات را دیدی...به جای
دعا خواندن،میخواستم ذبح شوم...دیدی...دیدی کتاب دعا را کوباندم...غلط
کردم..هرچه گفتم غلط کردم.عرصه بر من تنگ بود...نمی دانی دست و پا لرزیدنم
را ...ول کن...کمد شکسته مادرم را دیدی؟جعبه ی بدون انگشتر مادرم را
دیدی؟خسته ام... خسته ام و دیگر میخواهم نباشم..ده سال کم نیست...
این
همه مشکل که کرور کرور پشت سر هم قطار می‌شوند،این شک‌ها و چالش‌ها و دست
به گریبان‌شدن‌ها با تو و تمام نذر و نیازها ،این همه پوچی و احساس
بیهودگی،این همه شک که نمازم را بار دیگر بخوانم با به تلافی این همه مشکل
.....این همه کاسه های چه کنم.این همه روزهایی که پر از دعواهای آبرو
برند،و این همه شبهایی که دوست ندارم صبح شود...این همه خوابهایی که
کابوسند.این ازدواج تحمیلی...که زودتر از دست این خانه خلاص بشوم .را برایم
معنی کن...که سخت درمانده ام. بگو چرا بعضی آدمها بی تفاوتند.بی
وجودند..باری از دل آدم بر نمی دارند..نیشخند میزنند.. چرا دلسرد و دل مرده
ام...اگر مادر بزرگ دم دستت است بگو که دلم برایش تنگ است ...برای
لبخندهای بی رمقش...برای او که اگر بود حتما دق میکرد.بگو که دلم ویرانه ست
و گر گرفته.خسته ام عزیزِ دل از دست رفته ام....خانه ای در کنار قلب بزرگت
برایم بکن...میخواهم بمیرم بی انکه خدا جواب سوالهایم را داده باشد....
نامه ام مثل دردهای ناگفتنی ام طولانی شد...خدایا من جز تو پناهی ندارم...
به حرفم گوش کن یارب.. به دردم گوش کن یا رب...
یک دوست قدیمی جوگیریاتی
شنبه 17 دی 1390 ساعت 11:43